MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Resmi belgede sahtecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet

1-Sanıklar hakkında resmi belgede sahtecilik suçundan açılan kamu davasında; dosyaya sunulan suça konu faturaların fotokopiden ibaret olması karşısında; belge asılları araştırılarak, yalnızca fotokopi olması halinde, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2003 tarih ve 232/250 sayılı kararında açıklandığı üzere, onaysız fotokopi niteliğinde olup suret belge özelliği taşımayan belgelerin hukuki sonuç doğurmaya elverişli nitelikte olmadığı ve aldatıcılık yeteneği bulunmayacağından belgede sahtecilik suçunun unsurları itibariyle oluşmayacağı, belge aslının temini halinde ise, belgelerde sahtecilik suçlarında aldatma yeteneğinin bulunup bulunmadığının takdiri hakime ait olduğu cihetle, suça konu belgelerin duruşmada incelenmek suretiyle, özelliklerinin duruşma tutanağına yazılması ve denetime olanak verecek şekilde dosya içerisine konulmasından sonra sanıkların hukuki durumlarının takdir ve tayini gerekirken, eksik araştırma sonucu yazılı şekilde hüküm kurulması,
2- Kabule göre de;
a- İddianamedeki nitelendirme ve mahkemenin kabulüne göre, Nazilli 1. İcra Müdürlüğünün 2006/275 Esas sayılı takip dosyası üzerinden, sanık ... aleyhine başlatılan icra takibinin devamında 24.08.2006 günü iş yerinde haciz işlemi yapıldığı sırada, haczinden kurtulmak amacıyla iş makinasının sanık ..." e ait olduğunun beyan edilmesi ve buna ilişkin olarak 3 ayrı sahte fatura ibraz edilmesi ve istihkak iddiasına ilişkin olarak açılan davada bu belgelerin ibrazı üzerine yargılamanın müracaata bırakılması biçiminde gerçekleşen eylemlerin TCK"nın 207. maddesinde düzenlenen “özel belgede sahtecilik” suçunun oluşturacağı gözetilmeden suç vasfında hataya düşülerek resmi belgede sahtecilik suçundan hüküm kurulması, yasaya aykırı,
b-5237 sayılı TCK’nın 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanıkların temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin bu sebeplerden dolayı, 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 14.02.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.