MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, fazla mesai ücreti alacağı ile hafta tatili ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir. Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

YARGITAY KARARI

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının davalıya ait işyerinde 2005 yılından 16.07.2010 tarihine kadar dizayn mühendisi ve dizayn şefi olarak çalıştığını, çalıştığı süre boyunca fazla mesai yaptığını, hafta sonları da çalıştığını iddia ederek, fazla mesai ve hafta tatili ücreti alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının işyerinde çalışma saatlerini tamamen kendisinin belirlediğini, bu nedenle fazla mesai ücreti talebinin haksız olduğunu, davacının aylık hak edişlerinin düzenli olarak banka maaş hesabına ödendiğini, dosyaya davacı tarafından sunulan personel devam kontrol sistemi kayıtlarının kanun dışı elde edildiğini, bu nedenle bu kayıtlara itibar edilmemesi gerektiği savunarak davanın reddini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkeme bozmaya uyarak en son 12/09/2017 havale tarihli ek rapor alındığı, alınan bu ek raporun hükme esas alındığı, sunulan bilirkişi raporlarında da 30/12/2013 tarihli kök rapordaki davalı tarafın sunduğu puantaj kayıtları giriş çıkış saatlerini göstermesi, davacı tarafın sunduğunda ise giriş çıkış saatlerinin yazmaması gözönüne alınarak giriş çıkış saatlerini içeren davalı tarafından sunulan puantaj kayıtlarına göre yapılan hesaplamaya itibar edilerek fazla çalışma alacağına hükmedilmiş yine aynı nedenle davalı tarafından sunulan puantaj kayıtlarına göre belirlenen hafta tatili alacağına hükmedildiği ve puantaj kayıtları nedeniyle taktiri indirim yapılmadığı gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar vermiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Mahkemenin ilk kararı, Dairemizin 16.11.2015 tarihli ve 2014/18345 E. Sayılı ilamı ile ""taraflarca sunulan kayıtlar çelişkili olduğu için tanık anlatımları dikkate alınarak davacının haftanın 5 iş günü 08.00-21.00 arası ve ayda 2 hafta 6 gün çalışma esasına göre çalıştığı kabul edilerek bu çalışma esasına göre 45 saati aşan kısım için fazla mesai olarak hesaplanmalı ve bu hesaplamada davacının ıslah dilekçesindeki taleple bağlılık kuralı dikkate alınarak sadece personel takip kayıt sistemi yani işe giriş çıkış kayıtlarının tutulduğu tarihler için hesaplama yoluna gidilmeli ve ispatlanamayan hafta tatili alacağının da reddinin gerektiği"" gerekçeleriyle bozulmuştur.
Mahkemenin bozmaya uyarak verdiği ikinci karar ise; bozma kararının gereğinin ifa edilmediği ve gerekçe ile hüküm arasında çelişki oluşturulduğu için tekrar bozulmuştur.
Bu kez Mahkemece, hükme dayanak bilirkişi raporunda bozma gereklerine uygun olarak hesaplama yapılıp, hafta tatiline hükmedilmediği görülmekle birlikte karar gerekçesinin bozma ilamına ve hüküm fıkrasına aykırı oluşturulması, ayrıca ikinci bozma ilamında fazla çalışmanın tanık anlatımlarına göre hesaplandığı için takdiri indirim yapılacağına dikkate çekilmesi ve hüküm fıkrasında %30 oranında takdiri indirim yapıldığının açıklanmasına rağmen gerekçede takdiri indirim yapılmadığından bahsedilmesi, aynı şekilde ikinci bozma ilamında davalının usulü kazanılmış hakkının dikkate alınması gerektiğine işaret edilmesine karşın buna göre belirlenen miktarların bu defada brüt yerine net olarak nitelendirilmesi yerinde değildir.
Açıklanan nedenlerle, dosya içeriğine uygun gerekçe ihtiva etmeyen, gerekçe/hüküm çelişkisi içeren ve usulü müktesap hakkı ihlal eden kararın 3.kez bozulması gerekmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 27.03.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.