Danıştay 9. Daire 1989/5038 Esas 1991/1194 Karar Sayılı İlamı

Daire : DOKUZUNCU DAİRE
Karar Yılı : 1991
Karar No : 1194
Esas Yılı : 1989
Esas No : 5038
Karar Tarihi : 02/04/991

BELEDİYENİN KENDİ MÜLKÜ OLAN VE HALKIN HİZMETİNE (ÜCRETLİ OLARAK) SUNULAN PARKIN AYDINLATILMASI GİDERLERİNİN SABİT TESİS VE İŞTİRAKÇİLERDEN İSTENİLMESİNİN VE BUNA İLİŞKİN TARİFE HAZIRLANMASININ, BU HİZMETİN 2464 SAYILI YASANIN 97.MADDESİNDE BELİRTİLEN İSTEĞE BAĞLI OLARAK İFAEDİLEN HİZMETLERDEN OLMAMASI NEDENİYLE YERİNDE OLMADIĞI HK.
Uyuşmazlık; Büyükşehir Belediyesi Kültür Fuar ve Turizm Müdürlüğünün 1987 yılı Bütçe Tarifesinin 55.Bölümünün 142.maddesinin iptali ile bu tarifeye göre, 1988 Mayıs ve Kasım ayları için genel aydınlatma payı olarak istenen ücretin kaldırılması istemiyle açılan davayı; 2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununun 97.maddesinde, belediyelerin bu kanunda harç veya katılma payı konusu yapılmayan ve ilgililerin isteğine bağlı olarak ifa edecekleri her türlü hizmet için belediye meclislerince düzenlenecek tarifeye göre ücret almaya yetkili oldukları hükmünün yer aldığı, Kültürpark içinde gazino çay bahçesi işleten yükümlüden, 1987 yılı bütçe tarifesinin 142.maddesine göre park içindeki yolların aydınlatma payı olarak işletmenin sarf ettiği elektrik bedeli üzerinden %25 genel aydınlatma payı olarak ücret talep edildiği, bu parka girişin ücretli olduğu, bu giriş ücretlerinin parkın içindeki tesislerin ve fuarın gezilmesi ile tesislerden yararlanılması karşılığı olduğu, bu yararlanmanın sağlanması bakımından park içinin gece aydınlatılmasının da park hizmetlerinin ayrılmaz bir parçasını teşkil edeceği, kira sözleşmesinde ve bu sözleşmenin özel şartnamesinde genel aydınlatma payı istenebileceğine ilişkin herhangi bir hükmün de bulunmadığı, olay da isteğe bağlı bir hizmet ifası söz konusu olmayıp, belediyenin kendi mülkü olan ve halkın hizmetine (ücretli olarak) sunulan kültürparkın aydınlatılması ücretlerinin sabit tesis ve iştirakçilerden istenmesi mümkün olmadığından, bu hizmetin ücrete dayandırılması ile ilgili olarak tarife hazırlanmasında ve bu tarifeye göre ücret istenilmesinde yasal isabet bulunmadığı gerekçesiyle kabul eden Vergi Mahkemesi kararının bozulması isteminden ibarettir.
Temyiz edilen Vergi Mahkemesi kararında, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 49.maddesinin 1.fıkrasında sayılan bozma nedenlerinden hiçbirisi bulunmadığı anlaşıldığından temyiz isteminin reddine, anılan mahkeme kararının onanmasına, karar verildi.