7. Hukuk Dairesi


MAHKEMESİ : Adana Bölge Adliye Mahkemesi 1. Hukuk Dairesi
İLK DERECE
MAHKEMESİ : Adana 2. Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacılar vekili tarafından, davalı aleyhine 15.05.2018 tarihinde verilen dilekçeyle ecrimisil talep edilmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 23.10.2019 tarihli hükmün istinaf yoluyla incelenmesi davalı vekili tarafından talep edilmiştir. Adana Bölge Adliye Mahkemesi 1. Hukuk Dairesince istinaf talebinin kabulüyle yerel mahkeme kararının kaldırılarak davanın reddine dair verilen kararın davacılar vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içeriğindeki tüm kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Dava, ecrimisil istemine ilişkindir .
Davacılar vekili; davacıların 6173 ada, 5 parsel sayılı taşınmazda kurulu ... Sitesi A Blok, B Blok ve C Blok"ta malik olduklarını, uyuşmazlık konusu yerin belirtilen tapu kaydında bulunan Ömer Bayram Sitesi C Blok apartmanın zemin katta bulunan (bahçesi dahil kafe olarak kullanılan) yer ile B Blok apartmanın zemin katında bulunan ve dershane olarak kullanılan yerin kullanımına ilişkin olduğunu, sitenin B - C Blok apartmanlarının zemin katlarının tamamının mülkiyetinin 3 bloklu siteye ait olduğunu, dava konusu yerlerin tamamını hukuka ve mimari projeye aykırı bir şekilde davalı tarafından kiraya verilmek suretiyle uzun süreden beri kullanıldığını, davalı ..."ın hukuka aykırı bir şekilde B ve C Blok apartmanlarının zemin katlarının tamamını mülkiyeti kendisine ait olmamasına rağmen kiraya verdiğini ileri sürerek ecrimisile yönelik karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir. Davalı vekili tarafından istinaf başvurusunda bulunulmuş, Adana Bölge Adliye Mahkemesi 1. Hukuk Dairesince istinaf talebinin kabulüyle yerel mahkeme kararının kaldırılarak davanın reddine karar verilmiştir. Davacılar vekili tarafından istinaf kararına karşı temyiz başvurusunda bulunulmuştur.
Dosya içeriği ve toplanan delillerden, davacılar vekilinin kayden malik olunan taşınmazdaki ortak alana tecavüzden bahisle ecrimisil talebinde bulunduğu, mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiş olup davalı vekilinin istinaf başvurusunda bulunması üzerine bölge adliye mahkemesince “ilk keşifte verilen rapora yönelik itirazlar ve eksik hususlar dikkate alınmak suretiyle yapılan ikinci keşif sonucu alınan 27/04/2019 tarihli bilirkişi raporunda; C Blokta 29 ve 30 No’lu bağımsız bölümlerin birleştirilerek kafe olarak kullanılırken arka bahçe kısmına bakan 50 m2"lik otoparkın WC ile oda yapılarak, öndeki 27 m2"lik yönetim odasının oturma alanı şeklinde kullanıldığı, ön cephede ise 324 m2"lik bahçenin tadilatlı ve zemin kot fark ile merdivenli çıkılan teras şeklinde üzeri açılır kapanır şekilde dekore edilmiş olarak oturma alanı şeklinde kullanıldığının, B Blokta ise 29 ve 30 No’lu bağımsız bölümlerin birleştirilerek dershane olarak kullanılırken arka bahçe kısmına bakan 60 m2"lik otopark alanının dershanede odalar şeklinde biçimlendirilerek kullanıldığının belirtildiği, bu ortak alanlar ile ilgili olarak ecrimisil hesabının yapıldığı, davacı tarafça da ecrimisil talep edilen yerlerin bu ortak alanlar içerisinde kaldığı anlaşılmaktadır. Kat Mülkiyeti Kanunun uygulamasında, ortak amaçlara tahsis edilmiş yerlere elatmanın önlenmesi talep edilebilmekle birlikte ortak amaçlara tahsis edilmiş olan yerlerin herhangi bir gelir getirmesi ve tüm kat maliklerinin oybirliğiyle karar alması halinde dahi kiraya verilmesi mümkün olmadığından, bu gibi yerlerin işgali sebebiyle ecrimisil istenemez. Somut olayda, davaya konu edilen ortak kullanım alanı olan otoparklar ve bahçe özel amaca tahsisli ortak yerlerden sayıldığından mahkemece ecrimisile yönelik davanın reddine karar verilmesi…” gerektiği gerekçesiyle yerel mahkeme kararının kaldırılarak davanın reddine karar verildiği anlaşılmıştır.
Gerek öğretide ve gerekse yargısal uygulamalarda ifade edildiği üzere; ecrimisil, (diğer bir deyişle işgal tazminatı) hak sahibinin kötüniyetli zilyetten isteyebileceği bir tazminat olup, 08.03.1950 tarih 22/4 sayılı İnançları Birleştirme Kararında “...fuzuli işgalin kiraya benzetilemeyeceği, haksız bir eylem sayılması gerektiği.... bir zarar meydana gelirse bunun tazmin ettirileceği, ...Medeni Kanunun (eski) 908. maddesi anlamında zilyedin faydalanmasından doğan bir istem olduğu...” vurgulanmıştır. Ecrimisil, haksız işgal nedeniyle tazminat olarak nitelendirilen özel bir zarar giderim biçimi olması nedeniyle, en azı kira geliri, en çoğu ise tam gelir yoksunluğu karşılığı zarardır.
Bir nesneye (taşınmaza) haksız olarak kötüniyetle, kendi çıkarına zilyet olan kimse, onu hak sahibine geri vermekle yükümlüdür.
Bundan ayrı olarak, kendi çıkarına haksız olarak başkasının hukuk alanına girip, işine karışıp kazanç elde eden kimse (davalı), hak sahibinin (davacının) tazminat davasındaki gibi zararı ya da nedensiz zenginleşmedeki gibi yoksullaşması aranmaksızın Bu "haksız karışma kazancını" geri vermesi gerekmektedir (Tandoğan, Haluk:Mukayeseli Hukuk ve Hususiyle İsviçre-Türk Hukuku bakımından Vekaletsiz İşgörme, İst. 1957, sh, 56 vd; 60/61, 64/66 da anılan yazarlar. ...,...,..,...,..,...... Ayrıca bkz. ...: haksız Zilyedlikte iade; Doktora Tezi-, İst.2003, sh.249 ).
Davalı, taşınmazı bizzat kullanmasının objektif değerini ödemeye mahkûm edilmelidir. O kadar ki, haksız olarak kullanılan taşınmazın ekonomik tahsis amacı itibariyle gelir elde etmeye özgülenmemiş olması dahi sonuca etkili görülmemelidir .
Somut olayda, bölge adliye mahkemesince işin esası hakkında hüküm tesis edilmesi gerekirken yanılgılı değerlendirmeyle, bir kimsenin başkasına ait olduğunu bildiği taşınmazı, hukuki bir dayanağı olmadan kendi malı gibi kullanması ve dolayısıyla ekonomik yarar sağlamasının bir karşılığının olması gerektiği, bu bakımdan bu yeri kullanan kişinin hak sahiplerine haksız işgal tazminatı ödemek zorunda olduğu hususları göz ardı edilerek, haksız olarak kullanılan taşınmazın ekonomik tahsis amacı itibariyle gelir elde etmeye özgülenmemiş olmasının sonuca etkili bulunmamasına göre, Kat Mülkiyeti Kanununa göre amacı dışında kullanılmayacağı, niteliği itibariyle gelir getiren yer olarak değerlendirilemeyeceğinden bahisle davanın reddine karar verilmesi doğru görülmemiştir, hükmün bu nedenle bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacılar vekilinin temyiz itirazının kabulü ile HMK 371. maddesi gereğince temyiz olunan Adana Bölge Adliye Mahkemesi 1. Hukuk Dairesinin kararının BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın yatırana iadesine, HMK"nın 373. maddesinin ikinci fıkrası uyarınca dosyanın Adana Bölge Adliye Mahkemesine GÖNDERİLMESİNE, 29/09/2021 tarihinde oy birliği ile karar verildi.