MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA :Taraflar arasındaki, kıdem tazminatı ile fazla mesai ücreti, genel tatil ücreti, hafta tatili ücreti, yıllık izin ücreti, ücret farkı alacaklarının ödetilmesi davasının yapılan yargılaması sonunda; ilamda yazılı nedenlerle gerçekleşen miktarın faiziyle birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesine ilişkin hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyizen incelenmesi davalı avukatınca duruşma talep edilmesi üzerine dosya incelenerek işin duruşmaya tabi olduğu anlaşılmış ve duruşma için 19/01/2016 Salı günü tayin edilerek taraflara çağrı kağıdı gönderilmişti. Duruşma günü yapılan tebligata rağmen taraflar adına kimse gelmediğinden incelemenin evrak üzerinde yapılmasına karar verildikten sonra duruşmaya son verilerek Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor sunuldu, dosya incelendi gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalı işyerinde kat görevlisi ve temizlik elamanı olarak çalıştığını, iş sözleşmesini fazla çalışma ve genel tatil ücreti alacaklarının ödenmemesi nedeniyle haklı olarak feshettiğini ileri sürerek, kıdem tazminatı ile hafta tatili, fazla çalışma, genel tatil, yıllık izin ve aylık ücret farkı alacaklarını istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacının iş sözleşmesini feshetmekte haklı olmadığını ve işyeri devrinin bulunmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının iş sözleşmesini haklı feshettiği gerekçesi ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davacı, ücret farkı alacağının reddedilmesi ve hakkaniyet indiriminin fahiş olduğu, davalı ise hizmet süresinin ve yıllık izin alacağının fazla hesaplandığı gerekçesi ile temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davacının tüm, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Taraflar arasında uyuşmazlık, işçinin kullandırılmayan izin sürelerinin hesabı noktasında toplanmaktadır.
4857 sayılı İş Kanununun 59 uncu maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada, sözleşmenin sona erme şeklinin ve haklı nedene dayanıp dayanmadığının önemi bulunmamaktadır.
Dosya içeriğine göre, davacı 15.05.1993 tarihinde işe başlamıştır. Bu durumda davacının yıllık izinlerinin hesabında 4857 sayılı İş Kanununun yürürlüğe girdiği 10.06.2003 tarihine kadar 1475 sayılı İş Kanunu hükümleri dikkate alınarak, 15.05.1993- 15.05.1998 arası 5x12=60, 15.05.1998 -15.05.2002 arası 4x18= 72, özellikle davacının 2003 yılı için işçi lehine yorum ilkesi gereği o yıl için izin süresi 20 gün kabul edilerek ve 15.05.2003 – 15.05.2012 arası 5x20 =100 ve 4 x26 =104 olmak üzere sonuçta (60+72+20+100+104) davacının toplam 356 gün yıllık ücretli izin kullanması gerektiği anlaşılmaktadır. Mahkemece yıllık ücretli izin alacağının 356 gün üzerinden kabulü gerekirken daha fazla yıllık ücretli izin alacağına karar verilmesi isabetsizdir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenlerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 19/01/2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.