MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanığın Adana 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 12/09/2017 tarihli, 2017/649 E., 2017/979 K. sayılı kararı ile, 5237 sayılı TCK’nın 142/1-e, 143 ve 62. maddeleri uyarınca 3 yıl 9 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verildiği, kararın sanık müdafii tarafından istinaf edilmesi üzerine Adana Bölge Adliye Mahkemesi 8. Ceza Dairesinin 24/07/2017 tarihli 2017/26 E., 2017/31 K. sayılı kararı ile, “Mağdurun kovuşturma aşamasındaki anlatımında; motosikletinin, namaz kılmak için gittiği medresenin bahçesindeki otoparktan çalındığını beyan etmesi, sanığın ise, hükme esas alınan soruşturma aşamasındaki beyanında, suça konu motosikleti ikametin bahçesinden çaldığını ifade etmesi, dosya içerisinde bulunan olay yeri krokisinden, suça konu motosikletin çalındığı yerin, bir binanın müştemilatı (eklentisi) niteliğinde olup olmadığının tespitinin yapılamaması karşısında, suça konu motosikletin çalındığı yerin, bir binanın müştemilatı (eklentisi) niteliğinde olup olmadığının araştırılması gerektiği, sanığın soruşturma aşamasında verdiği dilekçede, mağdurun zararını gidermek istediğini belirtmesi karşısında, sanığa mağdurun zararını karşılaması için süre tanınıp, sonucuna göre hakkında 5237 TCK"nin 168. maddesinin uygulanıp uygulanmayacağının tartışılması gerektiğinin gözetilmemesi” gerekçeleriyle kararın bozulduğu, bozma sonrası mahkemece 31/05/2018 tarihli 2017/947 E., 2018/479 K. sayılı karar ile, sanığın eylemi gerçekleştirdiği yerin binanın eklentisi vasfında olup olmadığının tespitine yönelik olarak mahallinde keşif ve bilirkişi incelemesi yaptırılarak eylemin 142/1-e maddesine uyduğu kabul edilmekle birlikte “Kamera görüntüsü ve tanık beyanı gibi hiçbir delille desteklenmeyen, sonrasında döndüğü 20/07/2017 tarihli ifadesine dayanılarak mahkumiyetine karar verilmeyeceği” gerekçesi ile sanığın beraatine karar verildiği, kararın Cumhuriyet savcısı tarafından istinaf edilmesi üzerine Adana Bölge Adliye Maahkemesi 8. Ceza Dairesinin 18/12/2019 tarihli, 2018/2967 E., 2019/2667 K. sayılı kararı ile duruşmalı olarak yapılan yargılama sonrasında sanığın TCK’nın 142/1-e, 143. ve 62. maddeleri gereğince neticeten 3 yıl 9 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verildiğinin anlaşılması karşısında; her ne kadar bölge adliye mahkemesince, mahkemenin 12/09/2017 tarihli ilk hükmünde olduğu gibi neticeten 3 yıl 9 ay hapis cezası ile cazalandırılmasına hükmedilmiş ise de, mahkemenin 31/05/2018 tarihli kararı ile sanık hakkında beraat kararı verildiği nazara alındığında, tebliğnamedeki bölge adliye mahkemesince verilen mahkumiyet hükmünün temyiz edilemez nitelikte bulunduğuna dair görüşe katılınmamıştır.
5271 sayılı CMK"nın 288. maddesinin ""Temyiz, ancak hükmün hukuka aykırı olması nedenine dayanır. Bir hukuk kuralının uygulanmaması veya yanlış uygulanması hukuka aykırılıktır."" ve aynı Kanunun 294. maddesinin ise; ""Temyiz eden, hükmün neden dolayı bozulmasını istediğini temyiz başvurusunda göstermek zorundadır. Temyiz sebebi ancak hükmün hukuki yönüne ilişkin olabilir."" şeklinde düzenlendiği de gözetilerek sanık müdafiinin temyiz isteminin “Sanığın soruşturma aşamasında suçu ikrar etmesinin nedeninin, başkaca karıştığı hırsızlık olayları ile bu olayı karıştırmış olduğu, kolluğun dikkatsiz tespitleri nedeniyle sanığın ceza aldığı, sanığın soruşturma aşamasındaki ikrarı dışında başka bir delil bulunmadığı, sanığın bu dosya ile muhtemelen ya işlemediği ya da ikrar ettiği başka ceza dosyaları ile mükerrer olarak yargılandığı, şüpheden sanığın yararlanması gerektiğine” ilişkin olduğu belirlenerek anılan sebeplere yönelik yapılan incelemede;
Tüm dosya içeriğine göre; suçun sanık tarafından işlendiğinin sabit olduğu anlaşılmakla; istinaf isteminin esastan reddine dair karar hukuka uygun bulunduğundan, sanık müdafiinin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle, 5271 sayılı CMK"nın 302/1. maddesi uyarınca, usul ve yasaya uygun olan Adana Bölge Adliye Mahkemesi 8. Ceza Dairesi’nin kararına yönelik TEMYİZ İSTEMİNİN ESASTAN REDDİ ile HÜKMÜN ONANMASINA, 03/06/2020 gününde oybirliğiyle karar verildi.