MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK
BÖLGE ADLİYE
MAHKEMESİ : ... 9. Hukuk Dairesi

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalı işyerinde en son şube müdürü olarak çalıştığını, iş sözleşmesinin emeklilik nedeni ile sona erdiğini, kullanmadığı yıllık izni bulunduğunu ileri sürerek yıllık ücretli izin alacağının tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacının yıllık izinlerinin bir kısmını kullandığını, kalan kısmının ise kendisine ödendiğini savunarak davanın reddini istemiştir.
İlk Derece Mahkemesi Kararının Özeti:
İlk Derece Mahkemesince, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kabulüne karar verilmiştir. İlk Derece Mahkemesinin kararına karşı, davalı vekili istinaf başvurusunda bulunmuştur. Bölge Adliye Mahkemesince, İlk Derece Mahkemesi kararının usul ve esas yönünden hukuka uygun olduğu gerekçesiyle, istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir. Kararın, davalı vekilince temyiz edilmesi üzerine Yargıtay (Kapatılan) 22. Hukuk Dairesi’nin 17.12.2018 tarihli bozma ilamı ile karar bozulmuş, bozma ilamına uyan Mahkemece davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz başvurusu :
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
Taraflar arasındaki uyuşmazlık, yıllık izin alacağının süresi konusunda toplanmaktadır.
Davacının işe girdiği 01.03.1984- sendika üyesi olduğu 14.12.1993 tarihleri arasında hak kazandığı yıllık izin süresi uyuşmazlık konusudur.
Mahkemece dosya içerisinde bulunan ""... T.A.Ş İnsan Kaynakları Uygulama Esasları"" başlıklı belgede bir tarih bulunmadığı, belgenin 17. maddesinde "31 Aralık 1995 tarihinden önce bankada çalışmaya başlayan personele 30 günlük yıllık ücretli izin verilir" hükmünün bulunduğu, bu hükme göre bu belgenin 31 Aralık 1995 tarihinden önceki döneme ait olmasının mümkün olmadığı, isabetli olarak belirlenmesine ve daha öncesinde aynı doğrultuda düzenlenmiş bir belge veya anılan dönemde iş yerinde 30 gün yıllık izin kullandırıldığına dair iş yeri uygulaması bulunduğunu ispata elverişli delil sunulmamasına karşın davacının, sendika üyesi olduğu 14.12.1993 tarihinden önce de ... T.A.Ş İnsan Kaynakları Uygulama Esasları 17. maddesine göre yılda 30 gün yıllık izin hakkının bulunduğunun kabulü hatalıdır. Söz konusu hüküm ancak uygulamaya girdikten sonraki dönem için geçerlidir. Öte yandan dosya içerisinde davacıya ait yıllık izin belgelerinin incelemesi neticesinde davacının sendika üyesi olduğu yıla kadar kanuni düzenleme uyarınca yıllık izin kullandırıldığı anlaşılmaktadır. Bu nedenlerle davacının hak kazandığı yıllık izin süresinin sendika üyesi olduğu döneme kadar yasal mevzuat gereğince hesaplanması gerekirken tüm çalışma dönemi için yıllık 30 gün üzerinden hesaplama yapılması hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan İlk Derece Mahkemesi kararının yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULARAK ORTADAN KALDIRILMASINA, dosyanın kararı veren İlk Derece Mahkemesine gönderilmesine, peşin alınan temyiz karar harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 11.03.2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.