MAHKEMESİ : İvrindi Asliye Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 27/03/2013
NUMARASI : 2011/43-2013/56

F.. Ç.. ve A.. Ç.. aralarındaki katkı payı alacağı davasının kısmen kabulüne, kısmen reddine dair İvrindi Asliye Hukuk Mahkemesi"nden verilen 27.03.2013 gün ve 43/56 sayılı hükmün Yargıtay"ca incelenmesi davalı vekili tarafından süresinde istenilmiş olmakla; dosya incelendi, gereği düşünüldü:

KARAR

Davacı vekili, 1978 tarihinde evlenen tarafların 2010 yılında boşandığını, evlilik birliği içinde, 103 ada 1, 133 ada 2, 178 ada 1, 179 ada 1, 354 ada 1, 375 ada 3, 106 ada 13, 107 ada 6 parseller ve 149 ada 3 parsel sayılı taşınmazın 1/2"si ile 10 P 3048 plaka sayılı aracın edinilerek davalı adına tescil edildiğini açıklayarak edinilmiş mal olan taşınmazlar ve aracın 1/4"şer payının iptali ile davacı adına tesciline, 26.03.2013 tarihli ıslah dilekçesiyle 103 ada 1, 354 ada 1 ve 133 ada 2 parsellere ilişkin taleplerinden feragat ettiğini, 133 ada 2, 179 ada 1, 178 ada 1, 149 ada 3, 107 ada 6 ve 106 ada 13 parsellerin değerinin % 40"na denk gelen miktarın davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı vekili taşınmazların bir kısmının davalının çalışması ile edinilmişken bir kısmının miras yoluyla intikal ettiğini, 10 P 3048 plaka sayılı aracın ise boşanma davasından sonra edinildiğini bildirmiş ve davanın reddine verilmesini savunmuştur.
Mahkemece, davacı evlilik birliği içinde bağ, bahçe işlerinde çalışarak, sebze yetiştirerek ve davalının hayvancılık yaptığı dönemde hayvanlara bakarak 133 ada 2, 178 ada 1, 179 ada 1, 106 ada 13, 107 ada 6 ve 143 ada 3 parsellerin edinilmesine katkıda bulunduğundan taşınmazların keşif sonucunda belirlenen toplam değerinin % 40"ına denk gelen 37.076 TL"nin davalıdan, dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile tahsiline karar verilmesi üzerine; Hüküm, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Taraflar 21.05.1978 tarihinde evlenmişler, 20.10.2009 tarihinde açılan boşanma davasının kabulüne ilişkin hükmün 12.03.2011 tarihinde kesinleşmesi üzerine boşanmışlardır. Eşler arasında başka mal rejimi seçilmediğinden evlenme tarihinden 4721 sayılı TMK"nun yürürlüğe girdiği 01.01.2002 tarihine kadar mal ayrılığı (743 sayılı TKM"nin 170. m.) rejimi ve bu tarihten boşanma davasının açıldığı 26.01.2010 tarihine kadar TMK"nun 202 ve davamı maddelerine göre edinilmiş mallara katılma rejimi geçerlidir.
Dava 743 sayılı TKM"nin 170. maddesi uyarınca mal ayrılığı rejiminin geçerli olduğu dönemde evlilik birliği içerisinde edinilen taşınmazlar üzerindeki katkı payı alacağı isteğine ilişkindir. Kural olarak, 743 sayılı TKM"nin yürürlükte olduğu 01.01.2002 tarihinden önce edinilen malvarlığı yönünden karı ve kocanın diğerinden katkı payı karşılığında bir tazminat isteyebilmesi için mutlaka parasal veya para ile ölçülebilen maddi bir değer koymak suretiyle katkısının bulunması gerekir.
Dava konusu taşınmazlardan 178 ada 1 parsel ve 179 ada1 parsel sayılı taşınmazlar 30.01.2009 tarihinde düzenlenen kadastro tutanaklarına göre davalıya ceddinden intikalen ve taksimen kalan kişisel mal olduğu ve 133 ada 2 parsele ilişkin istekten davacı vekilinin 26.03.2013 tarihli ıslah dilekçesiyle vazgeçtiği saptanmıştır. Bu saptama gereğince belirtilen üç taşınmaz yönünden davanın reddine yerine kabulüne karar verilmesi doğru değildir.
Davalı vekilinin 149 ada 3, 107 ada 6 ve 106 ada 13 parsel sayılı taşınmazlara ilişkin temyiz itirazlarına gelince, 106 ada 13 ve 107 ada 6 parsel sayılı taşınmazlar kadastro çalışmaları sonucunda senetsizden davalı koca adına tescil edilmişse de, tutanakların iktisap sebebi hanesinde 1982 yılında Hüseyin Bayır"dan satın alındığı ve 149 ada 3 parseldeki davalıya ait 1/2 payın ise 1998 yılında tapuda yapılan satış sonucu davalı adına tescil edildiği belirlenmiştir. Bu belirleme gereğince mahkemece her üç taşınmazın evlilik birliği içinde edinildiğinin kabulü doğru olmakla birlikte, yukarıda açıklandığı üzere, 743 sayılı TKM"nin yürürlükte olduğu dönemde, karı ve kocanın diğerinden katkı payı karşılığında bir tazminat isteyebilmesi için mutlaka parasal veya para ile ölçülebilen maddi bir değer koymak suretiyle katkısının bulunması gerekir. Somut olayda, dinlenen tanıklar ev hanımı olan davacının evlilik birliği içinde, bağ- bahçe işleri yapıp sebze yetiştirdiğini bildirmişse de, aynı tanıklar davacının bu faaliyeti sonucunda üretilen sebze ve meyvelerin herhangi bir yerde satışa arz edilmediğini ve evin kendi ihtiyaçları için yetiştirildiğini bildirmiş olup gelir getirici nitelikte bulunmadığından katkı olarak nitelendirilmesi mümkün değildir.
Ancak aynı tanık beyanlarından, davalının ara sıra hayvan ticareti yaptığı ve hayvanların alımından satımına kadar, bakım , temizlik ve yem işinin davacı kadın tarafından yerine getirildiği tespit edilmiştir. Mutad ev işleri dışında kalan bu çalışması nedeniyle davacının katkısının kabulü gereklidir. Bu halde mahkemece, davalının hayvan ticareti sırasında, davacı kadının hayvanlara ne şekilde ve ne kadar süre ile baktığının tanıklardan sorularak açıklığa kavuşturulması, bu şekilde belirlenen çalışma sonucunda ne kadar gelir elde edileceğinin ilgili yer İlçe Tarım Müdürlüğü"nden sorularak, her iki tarafın taşınmazların alındığı tarihe kadar gelirlerinin ayrı ayrı hesaplanması tarafların sosyal statüleri ile konumlarına göre yapabilecekleri kişisel harcamaları ile kocanın 743 sayılı TKM.nin 152. maddesi uyarınca evi geçindirme yükümlülüğü sonucu yapması gereken harcamalar çıktıktan sonra yapabilecekleri tasarruf miktarının belirlenmesi, toplam tasarruf miktarı karşısında davacının tasarrufu ile yapmış olduğu katkı oranının tespiti ve bu oran ile taşınmazların dava tarihindeki değerinin çarpımı sonucu katkı payı miktarının belirlenmesi, tarafların gelirinin tespit edilmemesi nedeniyle katkı oranının bilimsel olarak tespit edilememesi halinde, hayatın olağan akışı kapsamında hakkaniyete göre bir miktarın belirlenmesi, (6098 s. TBK m. 50, 51) (818 sayılı BK.nun 42 ve 43.) gerekirken yazılı şekilde eksik araştırma ve inceleme ile karar verilmesi doğru değildir.
Davalı vekilinin temyiz itirazları açıklanan nedenle yerinde görüldüğünden kabulü ile usul ve kanuna aykırı görülen hükmün 6100 sayılı HMK"nun Geçici 3.maddesi yollaması ile HUMK"nun 428. Maddesi uyarınca BOZULMASINA, taraflarca HUMK"nun 388/4. (HMK m.297/ç) ve HUMK"nun 440/I maddeleri gereğince Yargıtay Daire ilamının tebliğinden itibaren ilama karşı 15 gün içinde karar düzeltme isteğinde bulunulabileceğine ve 24,30 TL peşin harcın istek halinde iadesine 29.05.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.