MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Dolandırıcılık
HÜKÜM : TCK"nın 157/1, 62, 52/2-4 ve 53. maddeleri gereğince
mahkumiyet

Dolandırıcılık suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Somut olayda; şikayetçinin cep telefonunun, 0531 906 67 85 numaralı telefondan arandığı, arayan şahsın kendisini Ankara Emniyet Amirliğinden komiser Yusuf olarak tanıttığı, şikayetçiye ait kredi kartı bilgileri ve nüfus bilgilerinin başkalarının eline geçtiğini söyleyip banka hesabı olup olmadığını sorduğu, şikayetçinin İş Bankası ve Yapıkredi Bankası"nda hesabı olduğunu söylemesi üzerine, arayan kişinin telefonu kapatmamasını ve kimseye bilgi vermeden en yakın banka şubesine gitmesini, durumu çözebilmeleri için verecekleri hesaba para havale etmesi gerektiğini söylediği, şikayetçinin de söylenenlere inanarak telefonla arayan kişinin söylediği hesap numaralarına toplam 5.200 TL para gönderdiği, sanığın şikayetçinin gönderdiği paraları ... Caddesi .... ATM"sinden çekerken yakalandığı, üzerinde bulunan ve elkonulan cep telefonunun incelenmesinde, şikayetçinin dolandırılmasında kullanılan 0..... nolu telefonun cevapsız aramalar bölümünde isimsiz olarak kayıtlı olduğu, ayrıca telefonun mesaj bölümünde 0....nolu telefonun 07/02/2011 tarihinde .....-.....-..... nolu T.C. Kimlik numaralarını sanığın üzerinden çıkan ...marka telefona mesaj olarak gönderdiği, şikayetçi ..."ın adına para gönderdiği şahısların bu mesajda T.C. Kimlik numarası yazılı kişiler olduğu anlaşılmakla; sanığın eyleminin dolandırıcılık suçunu oluşturduğunu takdir eden mahkemenin kabul ve uygulamasında aşağıdaki bozma nedeni dışında bir isabetsizlik görülmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre; sanık müdafiinin eksik inceleme ve araştırma ile kesin delil olmadan mahkumiyet hükmü kurulduğuna ilişkin sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
TCK"nın 53. maddesinin 3. fıkrası uyarınca 53/1-c bendindeki “velayet hakkından; vesayet ve kayyımlığa ait bir hizmette bulunmaktan yoksunluğun“ sadece sanığın kendi altsoyu yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar süreceği, altsoyu haricindekiler yönünden ise yoksunluğun hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar devam edeceği gözetilmeden yazılı şekilde karar verilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanun"un 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak, yeniden yargılanmayı gerektirmeyen bu hususta, aynı kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden, hüküm fıkrasında yer alan; 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölümün çıkarılıp yerine, “TCK"nın 53. maddesinin 3. fıkrası uyarınca 1. fıkranın c bendinde yer alan kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık haklarından koşullu salıverilme tarihine, 1. fıkrada yazılı diğer haklardan cezanın infazı tamamlanıncaya kadar yoksun bırakılmasına” ibaresinin eklenmesi suretiyle, diğer yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 09/02/2016 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.