Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulu 2020/1145 Esas 2021/218 Karar Sayılı İlamı

T.C.
D A N I Ş T A Y
VERGİ DAVA DAİRELERİ KURULU
Esas No : 2020/1145
Karar No : 2021/218

TEMYİZ EDEN (DAVACI) : … Teknoloji Ürünleri Ticaret Limited Şirketi
VEKİLİ : Av. …
KARŞI TARAF (DAVALI) : … - …
VEKİLİ : Hukuk Müşaviri …
İSTEMİN KONUSU : Danıştay Yedinci Dairesinin Kurulun bozma kararı üzerine verdiği 28/11/2019 tarih ve E:2019/126, K:2019/6248 sayılı kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.

YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: 01/01/2016 tarih ve 29580 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 29/12/2015 tarih ve 2015/8353 sayılı Bakanlar Kurulu Kararı eki Kararın 6. maddesinin iptali istemiyle dava açılmıştır.
Dava konusu düzenlemeyle 8517.12.00.00.11 gümrük tarife istatistik pozisyonundaki mallar için belirlenen maktu vergi tutarının, yetki yasasındaki üst sınır olan 120 Türk Lirasını aşan kısmının, Danıştay Yedinci Dairesinin 21/12/2017 tarih ve E:2016/4466, K:2017/6606 sayılı kararıyla iptal edildiği gerekçesiyle, davanın bu kısmı hakkında ayrıca karar verilmesine yer olmadığı; fazlaya ilişkin istem yönünden ise davanın reddi yolunda verilen Daire kararına taraflarca yöneltilen temyiz istemini inceleyen Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunun 14/11/2018 tarih ve E:2018/967, K:2018/832 sayılı kararı:
Danıştay Yedinci Dairesi kararının davanın reddine ilişkin hüküm fıkrası, aynı hukuksal nedenler ve gerekçe ile Kurulumuzca da uygun bulunmuş olup davacının temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, kararın anılan hüküm fıkrasının bozulmasını gerektirecek durumda görülmemiştir.
Kararın, karar verilmesine yer olmadığına ilişkin hüküm fıkrasına dayanak alınan Danıştay Yedinci Dairesinin 21/12/2017 tarih ve E:2016/4466, K:2017/6606 sayılı kararının iptale ilişkin hüküm fıkrası ise Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunun 03/10/2018 tarih ve E:2018/741, K:2018/582 sayılı kararıyla bozulduğundan ve bozma kararı uyarınca yeniden verilecek karar bu davanın da sonucunu etkileyeceğinden temyize konu kararın anılan hüküm fıkrasının Dairece oluşan bu yeni hukuki durumun gözönüne alınması suretiyle yeniden karar verilmek üzere bozulması gerekmiştir.
Kurul bu gerekçeyle davacının temyiz istemini reddetmiş, kararın karar verilmesine yer olmadığına ilişkin hüküm fıkrasını bozmuştur.
Kurulun bozma kararı üzerine verilen Danıştay Yedinci Dairesinin 28/11/2019 tarih ve E:2019/126, K:2019/6248 sayılı kararı :

Uyuşmazlık 29/12/2015 tarih ve 2015/8353 sayılı Bakanlar Kurulu Kararı eki Karar'ın 6. maddesinin 8517.12.00.00.11 gümrük tarife istatistik pozisyonundaki mallar için belirlenen maktu vergi tutarının yetki yasasındaki üst sınır olan 120 Türk Lirasını aşan kısmının (120 Türk Lirası ilâ 160 Türk Lirası arasında kalan tutar) iptali istemine hasren incelenmiştir.
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın "Vergi ödevi" başlıklı 73. maddesinin 4. fıkrasının verdiği yetki, aynı maddenin 3. fıkrasında düzenlenen ''verginin yasallığı'' ilkesinin sınırlı bir istisnasını oluşturmaktadır. Bu yetkinin, vergi koyma ya da kaldırma sonucunu yaratacak biçimde kullanılmaması, kamu yararı ve kamu hizmetinin gerekliliği ve sürekliliğini sağlayacak şekilde yetki yasasında belirtilen sınırlar içerisinde kullanılması ''hukuk devleti ilkesi''nin bir sonucudur.
4760 sayılı Kanun'un geçici 6. maddesiyle, cep telefonu cinsi eşyanın teslim, ilk iktisap veya ithalinde geçerli maktu vergi tutarı 40 Türk Lirası olarak belirlenmiş, anılan tutarın üç katına kadar artırılması konusunda Bakanlar Kuruluna yetki verilmiştir. Burada sözü edilen "sıfıra kadar indirmeye, üç katına kadar artırmaya" ifadesinden ne anlaşılması gerektiği, verilen yetkinin yasal sınırlar içinde kullanılıp kullanılmadığının değerlendirilmesinde önem arz etmektedir.
4760 sayılı Kanun'un geçici 6. maddesinde Bakanlar Kuruluna vergi miktarını artırma ve indirme konusunda yetki verildiği anlaşılmakla birlikte, bu yetkinin kanuni had dışında vergi miktarının artırılması konusunda bir alt ve üst sınır olarak mı yoksa kanuni had ile birlikte alt ve üst sınır belirlenmesi şeklinde mi anlaşılması gerektiği hususu açık değildir. Bu anlamda, Bakanlar Kuruluna anılan maddeyle tanınan artırma yetkisinin üst sınırı, kanuni had olan 40 Türk Lirası ile birlikte düşünüldüğünde; üç katı olan 120 Türk Lirası, kanuni hadden ayrı olarak düşünüldüğünde 160 Türk Lirası olacaktır.
213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 3. maddesinin (A) bendinin ikinci alt bendi hükmü uyarınca, maddenin lafzının açık olmaması nedeniyle diğer maddelerle bağlantısı dikkate alındığında, aynı Kanun'un yukarıda sözü edilen 12. maddesinin 2. fıkrasında, Bakanlar Kuruluna (II) sayılı listedeki mallar için belirlenen oranları bir katına kadar artırma yetkisi verilmiş olup maddenin lafzının geçici 6. maddeyle aynı olduğu saptanmaktadır. Her iki maddede tanınan yetki dikkate alınarak, Bakanlar Kurulunun, vergi miktarı 40 Türk Lirası olan bir eşyanın vergi miktarını bir kat artırma yetkisini kullandığı kabul edilirse, vergi miktarının bir kat artırılmış halini, kanuni hadden ayrı olarak değerlendirdiğimizde, (40 lira+ 40 lira= 80 lira) 80 lira olarak kabul etmek, kanuni had ile birlikte değerlendirdiğimizde ise 40 Türk Lirası olarak değerlendirmek gerekir. Bu durumda, ikinci görüş benimsenirse, kanun koyucunun, vergi miktarında artırma yetkisi verdiği bir konuda, Bakanlar Kurulunca artırma yapılamaması gibi bir çelişki ortaya çıkmaktadır ki kanun koyucunun bu görüşü benimsediğinin kabulü mümkün değildir.
Bu hukuksal durumun sonucu olarak, 4760 sayılı Kanun'un geçici 6. maddesinde vergi miktarının artırılmasına ilişkin olarak sözü edilen "üç katına kadar artırma" yetkisinin, kanuni had dışında, yapılacak artırmanın üst sınırı olarak kabul edilmesi, diğer bir deyişle, yukarıda sözü edilen birinci görüş doğrultusunda hareket edilmesinin, kanun koyucunun amacına, aynı Kanun'un 12. maddesinde sözü edilen ve aralarında yukarıda değinilen bendin de olduğu farklı yetki maddeleriyle ortaya konan yaklaşıma, dolayısıyla, Anayasa'nın 73. maddesinin 3. ve 4. fıkralarına uygun olduğu, davaya konu Bakanlar Kurulu Kararı'nın 6. maddesiyle getirilen düzenlemenin de bu yaklaşım doğrultusunda hareket edilerek yetki maddesindeki üst sınır olan 160 Türk Lirası dikkate alınarak ihdas edildiği ve üst normlara aykırılık taşımadığı sonucuna ulaşıldığından, dava konusu 29/12/2015 tarih ve 2015/8353 sayılı Bakanlar Kurulu Kararı eki Karar'ın 6. maddesinin 8517.12.00.00.11 gümrük tarife istatistik pozisyonundaki mallar için belirlenen maktu vergi tutarının yetki yasasındaki üst sınır olan 120 Türk Lirasını aşan kısmında hukuka aykırılık görülmemiştir.
Daire bu gerekçeyle davayı reddetmiştir.

TEMYİZ EDENİN İDDİALARI : Dava konusu kamu yararına aykırı düzenleyici işlem nedeniyle Kanun'un belirlediği üst vergi sınırının aşıldığı, haberleşme hürriyeti ile tüketici haklarının ihlal edildiği belirtilerek Daire kararının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.

KARŞI TARAFIN SAVUNMASI : Daire kararının hukuka uygun olduğu belirtilerek temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmuştur.

DANIŞTAY TETKİK HAKİMİ …'NIN DÜŞÜNCESİ : Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunun bozma kararına uymak suretiyle verilen karara yöneltilen temyiz isteminin reddi gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunca, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:

HUKUKİ DEĞERLENDİRME:
Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunun bozma kararı üzerine Danıştay dairelerince verilen kararlara karşı yapılan temyiz başvuruları, bozma esaslarına uygunluk yönünden incelenebilecek olup temyiz istemine konu kararın Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunun bozma kararındaki esaslar doğrultusunda verildiği anlaşıldığından, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenleri usul ve hukuka uygun olan kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.

KARAR SONUCU :
Açıklanan nedenlerle;
1- Davacının temyiz isteminin REDDİNE,
2- Danıştay Yedinci Dairesinin 28/11/2019 tarih ve E:2019/126, K:2019/6248 sayılı kararının ONANMASINA,
3- Davacıdan 492 sayılı Harçlar Kanunu'nun ilgili hükümleri ve Kanun'a ek (3) sayılı Tarife uyarınca maktu harç alınmasına,
24/02/2021 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.