Hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçundan sanık ..."ın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 155/2 ve 52/2. maddeleri uyarınca 1 yıl hapis ve 100,00 Türk Lirası adli para cezası ile cezalandırılmasına, aynı Kanun’un 58/1. maddesi uyarınca cezasının mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine dair İstanbul Anadolu 18. Asliye Ceza Mahkemesinin 21/02/2019 tarihli ve 2017/380 esas, 2019/377 sayılı kararı aleyhine, Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 07/12/2020 gün ve 94660652-105-34-8231-2020-Kyb sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 22/01/2021 gün ve 2021/2993 sayılı tebliğnamesiyle Dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Dosya kapsamına göre,
1-Mahkemesince sanığın kovuşturma aşamasında savunmasının usûlüne uygun şekilde tespit edilmediğinin anlaşılması karşısında, 5271 sayılı Kanun"un 193/2. maddesinde yer alan, "(Ek fıkra: 25/05/2005-5353 S.K./28.mad) Sanık hakkında, toplanan delillere göre mahkûmiyet dışında bir karar verilmesi gerektiği kanısına varılırsa, sorgusu yapılmamış olsa da dava yokluğunda bitirilebilir." şeklindeki ve anılan Kanun"un 195/1. maddesinde yer alan, "Suç, yalnız veya birlikte adlî para cezasını veya müsadereyi gerektirmekte ise; sanık gelmese bile duruşma yapılabilir. Bu gibi hâllerde sanığa gönderilecek davetiyede gelmese de duruşmanın yapılacağı yazılır." şeklinde belirtilen istisnaî durumlar dışında sanığın savunması alınmadan mahkûmiyet hükmü kurulmasının mümkün olmadığı gözetilmeden, savunma hakkı kısıtlanmak suretiyle yazılı şekilde karar verilmesinde,
2-Gerekçeli karar başlığında suç tarihi 2017 olarak belirtilmiş ise de, suç tarihinin, sanığın katılan şirketten kiralamış olduğu suça konu aracı iade etmesi gereken 27/09/2014 tarihi olduğu nazara alındığında; benzer bir olaya ilişkin, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 12/02/2013 tarih ve 2012/13-1438 esas, 2013/53 sayılı ilâmı ile Yargıtay 8. Ceza Dairesinin 08/11/2012 tarihli ve 2012/29007 esas, 2012/33529 karar sayılı ilâmında da belirtildiği üzere, birden fazla tekerrüre esas alınabilecek hükümlülüğü bulunan sanık ile ilgili olarak tekerrür uygulamasına karar verilmesinin yeterli olduğu, ayrıca hangi ilâmın tekerrüre esas olduğunun açıkça gösterilmesinin gerekmediği, bu hususun infaz aşamasında değerlendirilebileceği ve meselenin mahâllinde mahkemesinden alınacak ek kararla hâllinin mümkün olduğu belirtildiği üzere, somut olayda, sanığın tekerrüre esas alınan Mersin 6. Asliye Ceza Mahkemesinin 02/10/2017 tarihli ve 2016/325 esas, 2017/526 sayılı kararına konu suçun 28/11/2014 tarihinde işlendiği ve kararın kesinleşme tarihinin 04/01/2018 olduğu, ayrıca tekerrüre esas alınan bir diğer ilamda Antalya 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 03/11/2017 tarihli ve 2017/298 esas, 2017/599 sayılı kararına konu suçun 30/10/2014 tarihinde işlendiği ve kararın kesinleşme tarihinin 05/12/2017 olduğu, İstanbul Anadolu 18. Asliye Ceza Mahkemesinin 21/02/2019 tarihli kararına konu suçun işlenme tarihinin ise 27/09/2014 olduğu anlaşılmakla, tekerrüre esas alınan mahkeme kararlarının kesinleşme tarihlerinin anılan Mahkemenin suç işlenme tarihinden sonra olduğu, sanığın adli sicil kaydında tekerrüre esas alınacak başka ilamının bulunmaması karşısında, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 58. maddesinde düzenlenen tekerrür hükümlerinin uygulanamayacağı gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde, isabet görülmemiştir.
5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Kovuşturma aşamasında sanığın savunması alınmadan mahkûmiyet hükmü verildiği incelenen dosya münderecatından anlaşılmakta olup, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 195. maddesindeki istisnai durum dışında sanığın savunması alınmadan mahkûmiyet hükmü kurulması mümkün olmadığı gözetilmeden, savunma hakkı kısıtlanmak suretiyle yazılı şekilde karar verilmesi hukuka aykırı olduğu gibi sanığın tekerrüre esas alınması gereken mahkûmiyet hükmünün bulunmaması nedeniyle hakkında TCK 58. maddesi uyarınca tekerrür hükümlerinin uygulanması da hukuka aykırı olduğundan ve bu nedenle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden, İstanbul Anadolu 18. Asliye Ceza Mahkemesince verilip kesinleşen 21/02/2019 tarih ve 2017/380-2019/377 E.-K. sayılı kararının 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 309. maddesinin 3. fıkrası uyarınca BOZULMASINA, aynı maddenin 4. fıkra (b) bendi uyarınca sonraki işlemlerin yerel mahkemece yerine getirilmesine, 19/04/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.