MAHKEMESİ : İSTANBUL ANADOLU 10. İŞ MAHKEMESİ (ÜSKÜDAR 3.İŞ)
TARİHİ : 19/10/2011
NUMARASI : 2010/945-2011/593

DAVA :Davacı, fazla measi ücreti, hafta tatil ücreti, genel tatil ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:


Y A R G I T A Y K A R A R I


A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalı işyerinde mali işler müdürlüğünde vezne sorumlusu olarak çalıştığını, tahsil tediye fişlerin kesilip bilgisayara kaydının yapılması ve kasanın akşam 18.00"de tutturulması, saat 17.30 da biten hasar ödemelerinin o gün içerisinde mahsuplaştırılması nedeniyle çalışmalarının mesai süreleri içerisinde sonlandırılmasının imkansız olduğunu, bu nedenle hafta içi hergün saat en erken 22.00 " de işten ayrıldığını, ayda en az iki cumartesi ve bir de pazar günü çalıştığını, iddia ederek fazla mesai, hafta tatili ve genel tatil ücretlerinin hüküm altına alınmasını istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, şirkette mesai saatlerinin 09.00-18.00 saatleri arasında olduğunu, hafta sonu, resmi ve dini bayramlarda mesaisi olmadığını, savunarak, davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- İşçiye, işyerinde çalıştığı sırada ara dinlenmesi verilip verilmediği ve süresi konularında taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
İşçinin günlük iş süresi içinde kesintisiz olarak hiç ara vermeden çalışması beklenemez. Gün içinde işçinin yemek, çay, sigara gibi ihtiyaçlar sebebiyle ya da dinlenmek için belli bir zamana ihtiyacı vardır.
Ara dinlenme 4857 sayılı İş Kanununun 68 inci maddesinde düzenlenmiştir. Anılan hükümde ara dinlenme süresi, günlük çalışma süresine göre kademeli bir şekilde belirlenmiştir. Buna göre dört saat veya daha kısa süreli günlük çalışmalarda ara dinlenmesi en az onbeş dakika, dört saatten fazla ve yedibuçuk saatten az çalışmalar için en az yarım saat ve günlük yedibuçuk saati aşan çalışmalar bakımından ise en az bir saat ara dinlenmesi verilmelidir. Uygulamada yedibuçuk saatlik çalışma süresinin çok fazla aşıldığı günlük çalışma sürelerine de rastlanılmaktadır. İş Kanununun 63 üncü maddesi hükmüne göre, günlük çalışma süresi onbir saati aşamayacağından, 68 inci maddenin belirlediği yedibuçuk saati aşan çalışmalar yönünden en az bir saatlik ara dinlenmesi süresinin, günlük en çok onbir saate kadar olan çalışmalarla ilgili olduğu kabul edilmelidir. Başka bir anlatımla günde onbir saate kadar olan (onbir saat dahil) çalışmalar için ara dinlenmesi en az bir saat, onbir saatten fazla çalışmalarda ise en az birbuçuk saat olarak verilmelidir.
Somut olayda günlük çalışmasının 09.0- 18.00 saatleri arasında gerçekleştiği ve 1 saat ara dinlenmesi yaptığı kabul edilen davacının günlük 8 saatlik çalışmanın üzerine haftanın 4 günü için günde 4 saatten 16 saatlik çalışma süresi ve ayda 3 kere yapılan Cumartesi günleri çalışmaları da ilave edilerek haftada 17 saat üzerinden fazla çalışma alacağı hesaplanmıştır.Bu şekilde yapılan hesaplama da günlük 9 saat çalışma + 4 saatlik çalışma = 13 saatlik çalışmaya karşılık 1 saat ara dinlenmesi yaptığı kabul edilerek fazla çalışma alacağı hesaplanmış olmaktadır. Bu hesaplama yöntemi ilke kararlarıza aykırıdır.Günlük 11 saatin üzerindeki çalışma süresine göre yukarıda ilke kararımızda da belirtildiği gibi 1.5 saat ara dinlenmesi yaptığı kabul edilerek fazla çalışma ücreti hesabı yapılması gerekirken 11 saati aşan çalışma süresinde 1 saat ara dinlenme yaptığının kabulü hatalıdır.Fazla çalışma ücreti günlük çalışma süresinden 1.5 saat ara dinlenmesi süresinin mahsubu ile hesaplanmalıdır.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 13.03.2014 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.